"Κίρκη Έβρου", της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Κίρκη Έβρου

Αιώνες τώρα ζεις σ’ ένα ξέφωτο
όπως η ομώνυμη Νύμφη
και μαγεύεις τους περαστικούς
την ώρα που προβάλλεις
στο τέλος του φιδωτού δρόμου.

Αναδύεσαι από το πράσινο,
από γλυκές, πολυποίκιλες αποχρώσεις
και υψώνεσαι ,περήφανο χωριό,
ν’ ανταμώσεις τα σύννεφα,
να παίξεις με τις ηλιαχτίδες,
με τις στάλες της βροχής ,
με το χαριτωμένο κελάρυσμα
των ρυακιών, με τους ανθρώπους!

Αιώνες τώρα, η θέρμη των χεριών σου
αγκαλιάζει τους αλλοστρατημένους,
τους πλανεμένους απ’ το γκρίζο των πόλεων,
τα παιδιά σου, που έφυγαν αλλά δεν ξέχασαν
την αθώα λαμπράδα των ημερών σου!

Κίρκη, δόξα της σκέψης μου,
ελπίδα κι όνειρο της ταραγμένης μου ζωής,
καταφύγιό μου ,ένα γλυκό μαγιάτικο πρωινό,
σκέψη κι απαντοχή, λάμψη ασημένιου φεγγαριού.
Κίρκη, όπως και να σε ονομάσω
περπατάς με τις αναμνήσεις μου,
παλεύεις να σωθείς στην απληστία των καιρών,
κρύβοντας την παράδοση και την αγάπη
των προγόνων μου!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά